خداوندا نگر تنها اجازه ی ستودن یکی از نعمتهایت
را داشته باشم فریاد خواهم کرد:"فاطمه"
اگر از خیر دنیا و آخرت سوال کنند گویم:"لطف فاطمه"و
اگر از خسران خلایق در دو دنیا پرسند خواهم گفت:"اشک فاطمه"
خداوندا اگر بشر میدانست که رضای فاطمه یعنی چه؟
هیچ نعمتی را جز آن طلب نمیکرد
واگر میدانست که آه وخشم فاطمه یعنی چه؟تا قیامت
جز"العفو"بر زبان نمیآورد
الهی بر فاطمه ات شکر و بر قدر ناشناسی ما همیشه"العفو"
خداوندا آنگاه که اراده کردی برترین لطفت را بر ما خاکیان فرو ریزی فاطمه را عطا فرمودی و ظرف دنیای ما
را از آن خوبی پر کردی ما را بر حفظش سفارش نمودی رضایش را رضای خود شمردی و خشمش را
خشم خود نامیدی،اما چه سود که فاطمه بزرگ بود،بزرگتر از همه ی خلقت.و ما برای ادراکش باید بزرگ
میشدیم نه ما بلکه همه کسانی که میخواهند به فاطمه وراه و مرامش بیندیشند واو را بفهمند،حاشاکه
بسیار دور است وهمین است که جرات نگاشتن از او را به خود میدهد.شکوه دارد: که او بزرگ است
وخردی فهم ما اجازه ی ورود نمی یابد.پس فاطمه تنها می ماند،تنها با کودکانش فریاد می زند،گوش ها
کر شده.ناله می زند دلها سنگ شده ،اشک می ریزد،دلگیر می شوند ومنعش می کنند،زیرا کودکان را از
اشک بزرگان خبری نیست.زهرا می نالد که دین خدا مهجور است.آنان می خندند که سفره هایمان پر
نان است.زهرا می سوزد که ولی خدا تنهاست.آنها شادی می کنند که شمشیر هایمان
براست.زهرا پند می دهد.حکم خدا را می خواند. آیین پیامبر را به یاد می آورد.عذاب دوزخ را مجسم
می کند اما کیست که اندکی فهم کند.بازهم فاطمه تنها می ماند این بار،دعا می کندواز خداوند می
خواهد که همین امت بی وفا را شفاعت کند.نگران است،خداوند قلبش را مطمئن می کند که فاطمه جان
در قیامت آنقدراز امت پدرت می بخشم تا راضی شوی،آنگاه فاطمه آرام می گیرد خدایش را شکر می
گویدوبا همه درد هایش از دستان همسر به آغوش پدر می رود.کجا؟خدا می داند،من وتو نامحرمیم.باید
منتظربمانیم تا آن روز که فرزندش مهدی ظهور کند وقبر پنهانش را برما آشکار سازد. شاید آن روز قدری او
را بشناسیم.
